شادمانی چهره بی نقاب غم است ؛

و آوای خنده ا ز همان چاه بر شود که بسیاری ایام ، لبریز اشک باشد .

در خراش تیغ اندوه  بر پیکر آدمی آنکه شکافی عمیق تر تحمل کند ، پیمانه شادمانیش فراخ تر شود.

مگر نه پیاله ای که شرا ب گوارای خویش در آن کنید ، سوخته جانی باشد ، بازآمده از کوره سفالگران ؟

به لحظه شادمانی و سر خوشی ، در اعماق دل خویش نظاره کنید تا که باز یابید ، آنچه امروز شما را مسرور می دارد ،آری همان ا ست که پیشتر ، زهر غمی جانکاه به کامتان ریخته باشد .

اندوه و شادمانی از یکدیگر جدا نیستند ؛

اینان همواره دوشادوش سفر کنند و در آن هنگام که یکی بر سفره شما نشسته است ، دیگری در رخت خوابتان آرمیده باشد .

شما چون ترازویید بی تکلیف در میانه اندوه و نشاط .

و تنها آن زمانی سکون تعادل برقرا ر شود که از هر چه هست تهی شوید . پس خزانه دار گیتی آنگاه که شما را بر گیرد تا سیم و زر خود قیاس کند ، لاجرم کفه ای بر آید و کفهای فرو ا فتد؛

تا کدام شادی باشد و کدام غم .   (گزیده ای از کتاب دیوانه و پیامبر)

¤ نویسنده: مهربان

پیام های دیگران